Rozdział 19

*Oczami Rosalie

          Kiedy w Nowym Jorku powoli zaczynało się ściemniać, samolot wylądował na lotnisku. Cieszyłam się, że znów zobaczę ciocię Lisę i w końcu będę mogła sobie z nią spokojnie porozmawiać, czy pospędzać czas. Brakowało mi tego uczucia bezpieczeństwa, które przy niej czułam. Może nie znałyśmy się od samego początku, ale szybko złapałyśmy kontakt, a nasze więzi z każdym, nowym dniem stawały się coraz silniejsze. Była dla mnie jak druga matka, ale także i przyjaciółka.

          Odpinając pasy bezpieczeństwa, wstałam z wygodnego fotela i przepychając się pomiędzy pasażerami, opuściłam latający pojazd. Krocząc po pasie startowym w kierunku wejścia do budynku, przypominałam sobie dwa momenty mojego życia, kiedy znajdowałam się w tym miejscu. Pierwszym z nich była przeprowadzka do Los Angeles, a drugim ucieczka z Londynu, w poszukiwaniu lepszego życia. Do dzisiaj zastanawiam się, co by było gdybym nie zdecydowała się na tak odważny krok. Zapewne nie poznałabym mojej cioci i dziewczyn, które są dla mnie jak siostry, a moje życie dalej byłoby tylko rutyną. Żyłabym aby pracować na własne utrzymanie i myśleć o przykrościach, które mnie spotkały. Jednak tak nie jest, za co jestem i do końca swych dni, będę wdzięczna Bogu.

          Przechodząc przez odprawę, odebrałam swoją walizkę i ciągnąc ją za sobą, wmieszałam się w tłum ludzi, którzy albo gdzieś wyjeżdżali, albo dopiero co przylecieli do Nowego Jorku. Miasta marzeń. Taka była prawda. Wielu przyjeżdżających tutaj ludzi, ze swoją wizytą wiązało wiele nadziei, czy planów do zrealizowania. W Nowym Jorku wszystko wydawało się takie realne, nawet najmniej możliwe do spełnienia.

Rozglądając się dokładnie na boki, starałam się odszukać ciocię Lisę. Minęło kilka miesięcy, odkąd się nie widziałyśmy. Nie mogła się, aż tak bardzo zmienić. Zatrzymując się w miejscu, okręciłam się dookoła. W pewnym momencie przed oczami mignęła mi burza rudych włosów. Ponownie kręcąc się wokół, odszukałam kobietę, do mojej cioci. Siedziała na jednej z ławek i co jakiś czas spoglądając na zegarek, spoczywający na jej lewym nadgarstku, rozglądała się na boki. Chwyciłam uchwyt od walizki i szybkim krokiem udałam się w jej stronę. Kobieta popatrzyła przed siebie. Kiedy zauważyła mnie, od razu wstała z miejsca i ruszyła w moją stronę.

- Ciociu Liso! – krzyknęłam radośnie i puszczając walizkę, która chwilę później runęła na ziemię, wydając przy tym charakterystyczny dźwięk, rzuciłam się cioci na szyję.

- Rosalie, nawet nie wiesz jak bardzo mi ciebie brakowało. – oznajmiła i przytuliła mnie mocno do siebie.

- Mi ciebie też. – odpowiedziałam. – Ale już jestem i po upływie tego tygodnia, będziesz mnie miała dość. – dodałam, po czym obie się zaśmiałyśmy.

- Dziecko, ciebie nigdy nie będę miała dość. – odparła i rozluźniając uścisk, odsunęła się ode mnie, robiąc mały krok w tył. - Nic się nie zmieniłaś. – skomentowała, uśmiechając się szeroko.

- Może dlatego, że minęły trzy miesiące? – odpowiedziałam pytaniem, jednocześnie przeczesując moje blond włosy ułożone w lekkie fale.

          Obudziłam się z samego ranka. Przewracając się z lewego boku na plecy, dokładnie rozglądnęłam się po swoim pokoju, za którym tak bardzo tęskniłam. Powoli zwlekając się z miękkiego łóżka, wolnym krokiem podeszłam pod okno i siadając na parapecie, wyglądnęłam przez szybę. Mimo tak wczesnej godziny, miasto zdążyło wybudzić się ze snu. Po ulicach jeździło wiele samochodów, a po chodnikach kroczyli ludzie, jak zwykle gdzieś się spieszący. Brakowało mi tego. Tej tłoczności na jezdniach, chodnikach, czy innych miejscach, takich jak sklepy. Tej okrytej pośpiechem codzienności.

Schodząc powoli po schodach, przeszłam do salonu. Na popielatym narożniku siedziała moja ciocia w towarzystwie nieznanego mi dotąd mężczyzny. Miał brązowe włosy i duże niebieskie oczy, a także wypowiadał się ze śmiesznym akcentem. Kiedy tylko zauważyli, że nie są sami, wstali z miejsca i podeszli do mnie.

- Rosalie poznaj Jamesa Horana. – powiedziała ciocia, wskazując na mężczyznę. Szatyn wyciągnął do mnie rękę, którą szybko uścisnęłam, obdarzając go jednocześnie lekkim uśmiechem.

- Lisa mi o tobie dużo opowiadała. – oznajmił. – Oczywiście same dobre rzeczy. – dodał po chwili i uśmiechając się szeroko, przeczesał swoje brązowe włosy.

- Zabawne, że ma pan takie samo nazwisko jak Niall Horan. – odezwałam się, a mężczyzna zaśmiał się dźwięcznie.

- Mój mi po prostu James. – odpowiedział. – To pewnie dlatego, że Niall to mój siostrzeniec. Jesteś fanką? – spytał po chwili. Pokręciłam przecząco głową.

- Znam Nialla, bo odkąd on i jego zespół przebywają w Los Angeles są naszymi sąsiadami i można powiedzieć, że mamy dość częsty kontakt. – odpowiedziałam.

- Tak w ogóle, ja i James, chcielibyśmy o czymś powiedzieć. – zabrała głos Lisa, która przed momentem stała z boku i słuchała naszej konwersacji. Od razu posłałam im pytające spojrzenia. – Zamierzamy się pobrać. Wybacz, że wcześniej ci tego nie powiedziałam, ale to wszystko stało się od razu po twoim wyjeździe i jednak wolałam powiedzieć ci to na żywo.

- Naprawdę?! Gratuluję wam! – powiedziałam entuzjastycznie i przytuliłam każdego z osobna. Lisa zasługiwała na kogoś, kto będzie ją kochał i szanował, a James na takiego wyglądał, więc oczywiście nie miałam nie przeciwko temu.

          Kiedy ciocia Lisa udała się do pracy, postanowiliśmy się z Jamesem lepiej poznać. W końcu niedługo mieliśmy stać się rodziną. Siedząc wygodnie na popielatym fotelu, znajdującym się w salonie, słuchałam jego opowieści z czasów dzieciństwa, jak również dorosłego życia. Opowiedział mi również o Niallu, którego kochał jak syna, a także jak poznał siostrę mojej mamy. Okazało się, że poznali się za czasów, kiedy Lisa mieszkała jeszcze w Londynie, lecz spotkali się dopiero po mojej przeprowadzce do Los Angeles i odnowili starą znajomość. Sama opowiedziałam mu historię mojego życia, a także zwierzyłam się również z tego, co leżało mi na sercu.

- To naprawdę przykre jak cię potraktował. – powiedział, kiedy opowiedziałam mu co zaszło przed moim wyjazdem do Nowego Jorku, pomiędzy mną a mulatem. – Rosalie, teraz uważnie posłuchaj co ci powiem i zapamiętaj moje słowa. One na pewno przydadzą ci się w życiu. – polecił i nabrał powietrza, które chwilę później wypuścił ustami. – Nikt kto się tak zachowuje, nie jest wart twoich łez i zmartwień. Nawet jeśli jest się Zaynem Malikiem.

*Oczami Scarlett

          Stojąc przed komodą, znajdującą się w salonie, ściągałam kurze z półek. Odkąd Rosalie wyjechała do Nowego Jorku, jakaś część nas jakby umarła. Dom wydawał się taki pusty. Chociaż wyjechała wczoraj wieczorem, już za nią tęskniłam i chciałam, aby rozpoczynający się tydzień, szybko zleciał.

          Po domu rozniósł się donośny dźwięk dzwonka. Odkładając wilgotną ściereczkę na bok, wytarłam ręce w moje jeansowe szorty. Szybkim krokiem udałam się do znajdującego się obok holu. Naciskając na mosiężną klamkę, powoli otworzyłam drzwi. W progu stanęła uśmiechnięta Eleonor. Może nie znałam jej dość długo, jednak po spędzonych wspólnie z nią i Louisem chwilach, muszę przyznać, że ją polubiłam.

- Cześć Scarlett. – przywitała mnie. – Mogę wejść? – spytała od razu.

- Hej Eleonor. – odpowiedziałam. – Jasne, wchodź. – dodałam i odsuwając się lekko w bok, przepuściłam dziewczynę przez próg.

          Zaprowadziłam dziewczynę do salonu. Kiedy usiadła na białym, skórkowym fotelu, zaproponowałam jej coś do picia, a następnie przeszłam do kuchni. Wyciągając z lodówki schłodzony jabłkowy sok, napełniłam nim dwie przeźroczyste szklanki i biorąc je w obie ręce, wyszłam z pomieszczenia i wróciłam do pokoju, w którym siedział mój gość. Podałam dziewczynie napój, a następnie usiadłam obok niej.

- Jak wiesz dzisiaj po południu, wracam do Londynu. Chciałam się z tobą pożegnać, ale wcześniej porozmawiać. – oznajmiła z uśmiechem na twarzy i upijając kilka łyczków soku z pomarańczy, odłożyła go na stół. – Jak wiesz, jeszcze kilka miesięcy temu byłam dziewczyną Louisa. On na pewno opowiedział ci o nas, jak między nami było i w jakich okolicznościach się rozstaliśmy. – powiedziała, a ja lekko skinęłam głową. – Chociaż od tego minęło troszkę czasu, ja nadal go kocham i zawsze będę i wiem, że on kocha mnie.

- Wiem El. Widzę to po nim. – powiedziałam. – Słyszę jak się o tobie wyraża, jak opowiada, i jak się na ciebie patrzy. – dodałam i uśmiechnęłam się lekko.

- Jednak jego uczucie względem mnie nie jest już tak silne, jak to sprzed to sprzed kilku miesięcy. Jestem dla niego tylko najlepszą przyjaciółką. – powiedziała i na chwilę się zatrzymała. Popatrzyła na mnie i uśmiechając się do mnie, położyła swoją dłoń na mojej ręce. – W sercu Louisa pojawiła się nowa osoba. Tą osobą Scarlett jesteś ty. – oznajmiła, a ja popatrzyłam na nią ze zdziwieniem, lekko przechyliłam głowę w bok. – Kiedy przyjechał do Los Angeles, był zupełnie innym człowiekiem niż go wszyscy znają. Chodził smutny i przybity. To wszystko z mojego powodu. – po jej policzku spłynęła pojedyncza łza, ale mimo to nie przestawała się uśmiechać.

- Nieprawda. – tyle zdążyłam powiedzieć, bo dziewczyna kontynuowała swoją wypowiedź.

- Scarlett, ja o tym doskonale wiem. Można powiedzieć, że fani zrobili swoje, ale ja nie byłam zbyt silna by dla miłości przezwyciężyć wszystko. – odparła. – Tylko ty potrafiłaś sprawić, że zaczął się znów uśmiechać, wygłupiać się, a przestał się smucić. – na chwilę zatrzymała się i wzięła głęboki oddech. - Z każdym kolejnym dniem jego uczucia do ciebie stawały się mocniejsze. Jesteś dla niego naprawdę ważna. On cię kocha, chociaż ci tego nie powiedział. – dodała. – Dziękuję ci za wszystko co dla niego zrobiłaś. Mam też prośbę.

- O co tylko mnie poprosisz. – oznajmiłam i uśmiechnęłam się przez łzy, które nie wiem kiedy wypłynęły z moich oczu.

- Nie popełnij tego błędu co ja. Walcz w imię waszej miłości, bo wiem, że ty go też pokochałaś. Dbaj o niego i bądź jego powodem do szczęścia. – kiedy skończyła, obie wstałyśmy z miejsca i wolnym krokiem udałyśmy się do holu. – Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się zobaczymy.

- Ja też mam taką nadzieję. – odpowiedziałam i przytuliłam dziewczynę, która od razu odwzajemniła gest.

***

Cześć :* Rozdział może nie jest przesiąknięty akcją, ale mimo wszystko mi się nawet podoba. Szczególnie perspektywa Scarlett. Jest taka uczuciowa. Myślicie, że Scarlett wywiąże się z obietnicy i faktycznie zostanie dziewczyną Louisa, czy może stanie się coś innego? Tego nawet ja nie wiem. Zobaczymy co mi pomysły przyniosą. Najbardziej z całego rozdziału utkwiły mi w pamięci słowa Jamesa skierowane do Rosalie. Są takie prawdziwe. Zresztą mniejsza o to. Dziękuję za każdy komentarz pod ostatnim rozdziałem i również zachęcam do komentowania każdego, kto czyta moje opowiadanie. To jest jeden z nielicznych powodów, dzięki którym się uśmiecham. Chociaż większości z Was nie znam osobiście, to i tak jesteście dla mnie ważne, ale to chyba zostawię na epilog, gdzie pewnie się rozpiszę. Nie przedłużając życzę miłego dnia i do następnego rozdziału :*