Rozdział 18

*Oczami Liama

Wolnym krokiem spacerowaliśmy ulicami Londynu, omijając każdą głęboką kałużę, które przez intensywne opady deszczu z każdą chwilą  robiły się coraz większe. Od kilku dni Londyn, pokrywały ogromne deszczowe chmury, które nie chciały opuścić stolicy, jednego z piękniejszych miast, oraz spełnić marzenia wielu ludzi i odsłonić upragnionego słońca.

Nie wiedziałem o czym chciała ze mną porozmawiać. Ostatnimi dniami była smutna, a ja byłem na siebie zły, że nie potrafiłem jej rozweselić.

- Już drugi raz próbowaliśmy, ale nam nie wyszło. – powiedziała Danielle, trzymając swoją prawą dłoń, na mojej. Cały czas patrzyła mi się prosto w oczy. – Nie wiem, kiedy nasze relacje się zepsuły. – dodała.

- To moja wina. – oznajmiłem i spuściłem wzrok. Dziewczyna drugą ręką dotykając mojego podbródka, podniosła go tak, że znów spojrzałem w jej piękne, brązowe oczy.

- Nie mów tak Liam. To nie jest niczyja wina. – odpowiedziała. – Po prostu oboje pracujemy. Robimy to co kochamy i z każdym dniem staramy się, abyśmy byli w tym lepsi. To nie nasza wina, że mamy pasje, którym trzeba się poświęcać. – wyjaśniła. Podziwiałem ją za tą mądrość, a także zrozumienie każdego człowieka. – Chciałabym być dalej twoją dziewczyną. Chciałabym aby Lanielle w dalszym ciągu było uznawane za parę idealną. Jednak widzę, że w pewien sposób cię krzywdę. Zasługujesz na kogoś lepszego.

- Dla mnie ty jesteś najlepsza. – powiedziałem. Po policzku dziewczyny spłynęła pojedyncza łza. Nie czekając długo, Dan delikatnie przytuliła się do mnie. Objąłem ją swoimi ramionami. – Nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. – wyszeptałem jej do ucha. – Może masz rację, potrzebujemy troszkę czasu, w którym być może znajdziemy ludzi, którzy zastąpią nam drugie z nas w sercu. W każdym razie pamiętaj, że zawsze będę cię kochał. – powoli rozluźniając uścisk, pocałowałem dziewczynę w policzek. Danielle kiwnęła głową, a na jej twarzy pojawił się szczery uśmiech. 

          Leżąc jeszcze w ciepłym łóżku w swoim pokoju, oglądałem zdjęcia ze swojego telefonu, które przedstawiały Danielle. Tęskniłem za nią i mimo, że nie byliśmy już parą, dla mnie pozostawała kimś ważnym. Była najlepszą przyjaciółką, wspierającą mnie, moją pracę i moje pomysły. Wiedziałem, że zawsze mogłem się jej wyżalić. Zawsze starała się znaleźć dla mnie czas. Byłem jej za to wszystko wdzięczny.

          W ten dzień, kiedy po raz drugi zadecydowaliśmy o naszym rozstaniu, nie sądziłem, że znajdę kogoś po Danielle, kto mnie zauroczy. Nie wiedziałem, że w Los Angeles spotkam kogoś takiego jak Jessica. Chociaż ona i Danielle, znacznie się od siebie różnią, zarówno w wyglądzie, jak i zachowaniu, nie przeszkadza mi to. Nie wielkim gestem, Jess potrafi sprawić, że się uśmiecham, zapominam o otaczającym mnie świecie. Jednak na drodze, stał jeden problem. Wydawało mi się, że wpadła też w oko Niallowi, który jest dla mnie najlepszym przyjacielem jak i bratem.

          Musiałem się kogoś poradzić. Potrzebowałem z kimś porozmawiać. Nie chciałem iść do chłopaków i stawiać ich pomiędzy mną, a Niallem. Nie czekając długo, wyszukałem w spisie kontaktów numer do Danielle i przykładając komórkę do ucha, czekałem aż odbierze. Po dwóch sygnałach, usłyszałem wesoły głos mojej najlepszej przyjaciółki.

- Hej Liam. Co słychać? – zapytała mnie i dałbym sobie głowę uciąć, że się uśmiechnęła.

- Cześć Dan. Wszystko w porządku, a u ciebie?

- U mnie też. Jestem teraz w Australii, a zamiast wylegiwać się na plaży, mam same próby. – powiedziała i zaśmiała się. – Coś się stało?

- W zasadzie nic poważnego. Po prostu spodobała mi się jedna dziewczyna. – oznajmiłem.

- To wspaniale! – odpowiedziała z entuzjazmem.

- Nie wiem, czy tak wspaniale. Spodobała się też Niallowi, a ja nie chcę wybierać pomiędzy najlepszym przyjacielem, a dziewczyną, którą ledwo znamy. Ale mimo tego jest niesamowita, musisz ją poznać.

- Bardzo chętnie. – powiedziała. – A teraz Liam, posłuchaj. Jeśli ta dziewczyna wybierze ciebie, to Niall jako twój przyjaciel na pewno to zaakceptuje, bo dla niego liczy się też twoje szczęście i na odwrót. A jeśli po prostu te sprawy potoczą się za daleko, odpuście. Nie warto rezygnować z przyjaźni. – dodała.

- Dziękuję Dan. Masz całkowitą rację.

- Nie ma za co. Odezwę się później, bo kończy nam się przerwa. Muszę wracać do ćwiczeń. Trzymaj się. – pożegnała się i szybko rozłączyła. Odkładając telefon na bok, uśmiechnąłem się sam do siebie. Po rozmowie z nią poczułem się pewniej.

          Wieczorem umówiliśmy się z dziewczynami, że wybierzemy się do klubu, by móc się w końcu wyszaleć i odreagować ostatnie dni. Ostatni raz przeglądnąłem się w lustrze. Miałem na sobie niebieski, obcisły podkoszulek z logiem supermana, czarne, męskie rurki i tego samego koloru trampki. Przeczesując delikatnie prawą dłonią, swoje włosy, lekko uśmiechnąłem się do siebie i wyszedłem z pokoju. Schodząc schodami na dół zastałem czwórkę swoich przyjaciół, Perrie oraz Eleonor, której miała to być ostatnia noc w Los Angeles.

- Gotowi? – spytałem, a reszta mi przytaknęła.

          Po kilku minutach drogi, dojechaliśmy na miejsce. Stanęliśmy pod jednym z najlepszych klubów w Los Angeles. Mieścił się w dzielnicy Hollywood Hills, tej samej, w której mieszkaliśmy. Przechodząc przez szklane drzwi, znaleźliśmy się w długim korytarzu, na którego końcu widać było salę, na której w rytm muzyki bawiło się mnóstwo ludzi.

          Zajmując wolny stolik, w samym rogu, część z nas rozsiadła się wygodnie na czerwonych, skórkowych fotelach, a reszta od razu udała się na parkiet by dać ponieść się muzyce. Popatrzyłem na Scarlett, Nialla i Jessicę, którzy siedzieli ze mną przy czarnym, drewnianym stole.

- Zaraz wracam. – powiedziałem i przepraszając, odszedłem od stołu, a następnie przedzierając się przez tłum tańczących ludzi, podszedłem pod bar.

          Kładąc kolorowe drinki na czarny blat, podsunąłem je każdemu z trójki moich towarzyszy. Niall popatrzył na mnie z nieukrywanym zdziwieniem. Posyłając mu pytające spojrzenie, usiadłem obok Scarlett, która spoglądała w stronę tańczącego z Eleonor, Louisa.

- Przecież ty nie pijesz alkoholu. – skomentował, próbując przekrzyczeć muzykę, wydobywającą się z głośników.

- Raz na jakiś czas mi nie zaszkodzi. – odpowiedziałem, puszczając przyjacielowi oczko, a następnie biorąc do ręki naczynie z pomarańczową cieczą, opróżniłem je do połowy.

          Odkąd momentu, w którym przyjechaliśmy do klubu, minęły dobre dwie godziny. A ja co? Przez cały czas siedziałem na fotelu, w zmieniających się towarzystwach. Pijąc już któregoś z kolei drinka, spoglądałem na Jessicę, tańczącą z jakimś obcym mężczyzną, który patrzył na nią jak na mięso. Nie mogłem patrzeć, jak dotyka ją tymi swoimi brudnymi rękoma. Tak, byłem zazdrosny.

          Powoli wstając z fotela, odszedłem od stolika, przy którym w chwili obecnej siedziałem sam. Chwiejnym krokiem udałem się w stronę parkietu, na którym tańczyła Jess. Podchodząc bliżej nich, delikatnie chwyciłem dziewczynę za rękę i przyciągnąłem do siebie.

- Zatańczymy? – spytałem się jej, cały czas nie spuszczając z jej twarzy wzroku. Dziewczyna kiwnęła lekko głową i posyłając, patrzącemu na nas, mężczyźnie przepraszające spojrzenie, odeszła razem ze mną kilka metrów dalej. Zarzuciła mi ręce za szyję, a swoje dłonie położyłem na jej tali. – Ślicznie wyglądasz. – wyszeptałem dziewczynie, patrząc jej cały czas prosto w oczy.

- Dziękuję. – odpowiedziała, obdarzając mnie uśmiechem.

Wychodząc przez szklane drzwi, znaleźliśmy się na świeżym powietrzu. Było zdecydowanie chłodniej niż wcześniej, jednak w dalszym ciągu ciepło. Odchodząc parę kroków od klubu, stanąłem przed Jessicą.

- Mówiłem ci już, że ślicznie wyglądasz? – zapytałem, uśmiechając się szeroko.

- Tak mówiłeś. – odpowiedziała i zaśmiała się. Powoli podnosząc dłoń do góry, odgarnąłem opadający bezwładnie kosmyk brązowych włosów dziewczyny i założyłem go za ucho. Przysunąłem swoją twarz bliżej jej, tak, że czułem jej ciepły oddech na swoim policzku. Delikatnie przygryzłem wargę.

- Liam ty jesteś pijany. – odezwała się po chwili. – Nie rób czegoś, czego będziesz później żałował. – powiedziała. Szybko przyłożyłem jej do ust palec. Następnie zacząłem nim jeździć po jej dolnej wardze. Powoli zacząłem przysuwać swoje usta do jej. Tak bardzo chciałem jej pocałować.

- Co wy do cholery robicie?! – usłyszałem za sobą głos jednego z moich przyjaciół. Poczułem mocne szarpnięcie odciągające mnie od dziewczyny. Popatrzyłem z wyrzutem na chłopaka, który stanął przede mną.

- O co ci chodzi? – spytałem, przeczesując swoje włosy, jednak nie spuszczając z niego wzroku. Jego niebieskie oczy świeciły niczym gwiazdy na niebie. Biła z nich złość. Widać było, że był pijany. Tak samo jak ja.

- Nie udawaj Payne! – krzyknął. Zrobiłem kilka kroków do przodu. – Zależy mi na tej dziewczynie. – odpowiedział szeptem.

- Naprawdę? Ciekawe od kiedy? – spytałem, udając głupiego. Doskonale o tym wiedziałem. Chociaż nic nie mówił, od dnia, który razem spędzili, patrzył na nią całkiem inaczej. Tak jak ja, prawie, że od początku wyjazdu. – Mnie też na niej zależy. Dłużej od ciebie. – powiedziałem, klepiąc go po policzku. – I nie ustąpię. – dodałem przez zaciśnięte zęby.

- Ja też nie. – oznajmił. – Chcesz się o nią bić, to proszę. – powiedział i z całej siły pchnął mnie do tyłu. Ledwo co łapiąc równowagę, podszedłem w jego stronę i nie pozostając mu dłużny, zrobiłem to samo. Następnie Horan rzucił się na mnie powalając mnie na brudny betonowy chodnik. Zacisnął dłonie w pięści i zaczął mnie nimi z całej siły okładać.

- Chłopaki, przestańcie! – krzyknęła Jessica, podbiegając do nas.

          Dostając zastrzyku energii, jednym ruchem ręki, zwaliłem siedzącego na mnie Nialla, i tym razem ja rzuciłem się na niego z pięściami. Uderzając go w nos, zobaczyłem wypływającą z niego krew, brudząca mu koszulkę, mi moje ręce, a także utworzyła na chodniku kałużę.   

- Przestańcie. – powiedziała błagalnie dziewczyna. W jej oczach było widać strach, a po delikatnych policzkach, zaczęły spływać łzy.

          Po raz kolejny dzisiejszego wieczoru, poczułem mocne szarpnięcie. Rozdzielony z Niallem, znów wylądowałem na ziemi. Szybko podnosząc się z niej, już ruszałem przeciwko swojemu przyjacielowi. On zrobił podobnie. Kiedy już zbliżaliśmy się do siebie, pomiędzy nami stanął jeden z naszych przyjaciół.

- Przestańcie, do cholery! – krzyknął Zayn. – Popatrzcie na siebie. Czy tak się zachowują najlepsi przyjaciele?! Do tego śmierdzi od was na kilometr alkoholem. – skomentował, następnie podszedł do szatynki i mocno ją do siebie przytulił.

***

Cześć :* Jak Wam się podoba ten rozdział? Może na samym początku nic szczególnego się w nim nie dzieje, ale pod koniec jesteście świadkami bijatyką pomiędzy pijanym Niallem i Liamem o względy Jess. Właśnie, jeśli już o tym mowa. Za kim jesteście? Za Nessicą, czy Lessicą? Tego jestem bardzo ciekawa. Tak w ogóle dzisiaj mija rok odkąd dodałam prolog na swojego wcześniejszego bloga, którego jakoś do dzisiaj rozpamiętuję, więc tak w rocznicę postanowiłam wziąć się w garść i dodać rozdział. Bardzo proszę Was o komentarze, które są największą motywacją. Wiem, że na pewno nie mogę się spodziewać takiej ilości, jaką dostawałam na początku, bo zawaliłam. Dosłownie wszystkim. Jednak wiem, że czyta troszkę więcej osób niż komentuje. Może chcecie zrobić dobry uczynek i sprawić, że ktoś się uśmiechnie? Życzę udanej reszty wakacji. Spożytkujmy je tylko tak, jak się da. Do następnego ;*