Rozdział 21

*Oczami Rosalie

          Po upływie dwóch lat, znów znalazłam się w Londynie. W mieście, gdzie ponad osiemnaście lat temu przyszłam na świat, dorastałam i uczyłam się życia. Stanęłam w miejscu, z którego zdecydowałam się uciec, by zaznać szczęścia. Mimo, że pokochałam Nowy Jork, w którym czułam się jakbym mieszkała od zawsze, część mnie tęskniła do miasta znajdującego się pod grubą warstwą deszczowych chmur.

          Każdy kolejny krok, który stawiałam, równał się z napływem kolejnych wspomnień. Tych dobrych, które chciałabym zapamiętać do końca swojego życia, lecz także tych przesiąkniętych smutkiem i bólem. To właśnie od nich chciałabym się uwolnić, jednak one na stałe zapisały się w mojej pamięci i chociaż nie nasilają się tak jak dawniej, za czasów, kiedy tutaj mieszkałam, ale wciąż mają miejsce w mojej głowie, którego nie chcą ustąpić.

          Kiedy na ciemnym tle nieba, pojawił się, będący w pełni, księżyc, a razem z nim tryliony, świecących jasnym blaskiem, gwiazd, a większość społeczeństwa pogrążona była we własnych snach, ja siedziałam na parapecie w swojej hotelowej sypialni i wyglądając przez chłodną szybę, spoglądałam na jedno z najpiękniejszych miast, jakie znajdują się na naszej planecie. Jednocześnie w dalszym ciągu pogrążona byłam we wspomnieniach związanych z Londynem, a także myślałam nad tym, co muszę zrobić na samym początku mojego pobytu w tym miejscu.

          Przechodząc obok lustra, rzuciłam przelotne spojrzenie na swoje odbicie. Dzisiejszego dnia, ubrana byłam w białą koszulę, bez rękawków, zapiętą do ostatniego guzika i włożoną w czarne szorty. Na nogach założone miałam zwykłe, tego samego koloru co spodenki, baleriny, a na ramiona zarzucony, miętowy sweterek, z podwiniętymi do łokci, rękawkami. Włosy układające się w fale, związałam w niedbałego koka. Uśmiechnęłam się do siebie lekko po czym, razem z ciocią Lisą oraz Jamesem, wyszliśmy z mieszkania.

          Pokonując bramy cmentarne, szliśmy wieloma alejkami, po których obu stronach znajdowały się przeróżne groby. Od tych, które widać było, że ktoś odwiedza, po te zaniedbane. Dochodząc na miejsce, podeszłam do nagrobka, w którym spoczywała moja rodzicielka. Dotknęłam prawą dłonią płyty, na której znajdowała się tabliczka z jej imieniem i nazwiskiem. Po policzku spłynęła pojedyncza łza, której pozwoliłam dalej popłynąć. Tak bardzo mi jej brakowało.

- Nigdy mi nie powiedziałaś, o co się pokłóciłyście. – zwróciłam się do stojącej po przeciwnej stronie nagrobka, cioci Lisy. Rękawem zaczęła ścierać spływające strumienie łez.

- O twojego ojca. – odpowiedziała, niemalże od razu. – Wielokrotnie powtarzałam Anne, żeby przestała się z nim spotykać, bo ten związek nie wróży nic dobrego. Jednak ona nie chciała tego słuchać i kiedy doszło między mną a Nathanem do ostrej wymiany zdań, kazał twojej matce wybierać pomiędzy nim a mną. Wybrała jego. – opowiedziała. – Jednak gdyby nie to, nie było by cię na tym świecie. Jesteś jedynym dobrym owocem tego związku. – dodała i okrążając grób, podeszła do mnie i przytuliła do siebie.

          Kładąc na zimnej nagrobkowej płycie bukiet czerwonych róż i zapalając tego samego koloru dwa znicze, zmówiliśmy modlitwę za jej duszę, a następnie ostatni raz spoglądając na jej grób, odwróciliśmy się i udaliśmy w stronę wyjścia z cmentarza. Znów poczułam pustkę, spowodowanym brakiem mamy. Chciałabym aby mogła być blisko mnie. Jednak mimo tego, że dzielił nas ocean, ona zawsze była, jest i będzie w moim sercu i pamięci.

- Może pójdziemy coś zjeść? – zaproponował James, a Lisa mu przytaknęła.

- Idźcie sami. Ja jeszcze chciałabym udać się w jedno miejsce. – odparłam i żegnając się z nimi, ruszyłam przed siebie.

          Szłam bardzo dobrze znanymi mi uliczkami, które od mojego wyjazdu w ogóle się nie zmieniły. Po parunastu minutach doszłam na miejsce. Znów stanęłam pod niczym nie wyróżniającym się na tle innych, szarym budynkiem. To właśnie to miejsce uratowało mnie, przed wylądowaniem na ulicy, a także być może przed śmiercią. Podchodząc pod drzwi, pchnęłam je lekko, przez co wydały charakterystyczny skrzypot.

          Przechodząc przez próg, rozglądnęłam się po pomieszczeniu. Ono również się nie zmieniło. Przechodząc pomiędzy stolikami, podeszłam do baru i siadając na barowym krześle, obserwowałam pracę kelnerki, której za moich czasów tutaj nie było. Spojrzałam na, znajdujące się obok, schody, po których wychodząc, dochodziło się do korytarzyka, z kilkoma drzwiami, w tym jednymi, które prowadziły do mojego pokoju.

- Dzień dobry. - dziewczyna odrywając się od wycierania kieliszków, zwróciła się do mnie. – Coś podać? – zaproponowała, po czym uśmiechnęła się zachęcająco.

- Nie dziękuję. Ja chciałabym się jedynie spytać, czy zastałam twoją szefową? Panią Smith? – spytałam. – Bardzo by mi zależało na spotkaniu z nią. – dodałam po chwili.

          Dziewczyna karząc mi chwilę poczekać, ruszyła w kierunku zaplecza. Odprowadzając ją wzorkiem, poczekałam aż zniknie z zasięgu jego widzenia. Wówczas przerzuciłam go na stojącą naprzeciwko szafkę z alkoholem. Czując wibrację, jaką wydawał mój telefon, wyciągnęłam go z kieszeni i popatrzyłam na wyświetlacz. Prawdę powiedziawszy, nie spodziewałam się, że ta osoba do mnie zadzwoni. Z jednej strony chciałam odebrać od niego telefon, ale z drugiej przypomniałam sobie wszystkie jego słowa, skierowane do mnie, a także to co powiedział mi James. Ignorując Zayna, poczekałam aż przestanie dzwonić, w tedy schowałam swój telefon do przedniej kieszeni.

- Rosalie! – usłyszałam radosny głos swojej byłej pracodawczyni. Zsuwając się z barowego krzesła, zaczęłam iść w jej kierunku. – Jak ja cię dawno nie widziałam! – oznajmiła, kiedy już stała przede mną, bardziej do siebie niż do mnie. – Wyrosłaś. Zmieniłaś się troszkę. Widać, że jesteś szczęśliwsza niż kiedyś. Co robisz w Londynie?

- Tak to prawda. Znalazłam swoją ciocię i prawdziwe przyjaciółki. – powiedziałam. – Właśnie wczoraj przyleciałam do Londynu z moją ciocią, która chciała poprzebywać kilka dni w swoim rodzinnym mieście. Cały czas pamiętam o pani i o tym, co dla mnie zrobiła. Po prostu przyszłam się przywitać.

- Chodź, usiądziemy i sobie porozmawiamy. – zaproponowała. Skinęłam lekko głową i udałam się za nią do stolika w samym rogu sali.

          Wracając do hotelu, przeglądnęłam listę nieodebranych od Malika połączeń. Było ich naprawdę sporo. Ciekawe czego on znowu ode mnie chce?! Nie wiedziałam czy coś się stało, ale pewnie jeżeli by tak było, dziewczyny na pewno by do mnie zadzwoniły. W pewnym momencie czynność przerwała mi przychodząca wiadomość.

Zayn: Rosalie odbierz w końcu ten głupi telefon. Chcę z tobą porozmawiać!

          Przechodząc obok jednej z ławek, na chwilę zatrzymałam się. Była pusta. Nikt przy niej nie siedział. Powoli podchodząc bliżej, usiałam na jej skraju. Dotykając prawą ręką oparcia, wyszukałam serduszka, które w kawałku drewna wyrył Zayn, umieszczając tam nasze inicjały. Tak, to była nasza ławka. Przychodziliśmy tutaj codziennie i potrafiliśmy przesiadywać nawet kila godzin.

          W tedy coś we mnie pękło. Znów zapragnęłam go przytulić, pocałować i powiedzieć, że kocham go najbardziej na świecie. Tak, nadal go kochałam. Pomimo upływu dwóch lat, nadal był dla mnie ważny. Był tym jedynym i chociaż zachowywał się tak, a nie inaczej, nie potrafiłam się na niego gniewać, za co przeklinałam się w myślach. Jednak wiedziałam, że będę musiała o nim zapomnieć, zakończyć nasz rozdział w życiu i zacząć nowy. Może właśnie teraz przyszedł na to czas?

***

Cześć :* Może ten rozdział nie jest przesiąknięty jakimiś szczególnymi uczuciami, które mogły kogoś wzruszyć, ale mi z jednej strony się całkiem podoba. Jest taki sentymentalny. Jak dobrze znów pojawić się w Londynie! Chociaż na chwilę oderwać się od słonecznego Los Angeles i po przebywać pod deszczowymi chmurami. Jednak z drugiej strony się za niego nienawidzę, bo nic szczególnego się w nim nie dzieje, ale już w następnym rozdziale, jeden z bohaterów zostanie postawiony przed trudnym wyborem, który zaważy na jego dalszym szczęściu. Tyle na dzień dzisiejszy mogę Wam zdradzić. Myślicie, że jest jeszcze szansa dla Rosalie i Zayna? Tak w ogóle chcecie aby byli razem? Jak zwykle dziękuję za wszystkie komentarze, które sprawiają, że się uśmiecham i za to, że ze mną jesteście. Przepraszam również, że jest on taki krótki. Obiecuję, że niedługo pojawi się nowy. Miłego weekendu! Kocham Was ;* Do następnego ;*