Rozdział 22

*Oczami Zayna

          Nie wiedziałem co się ostatnio ze mną dzieje. Nie potrafię sam siebie poznać. Po pierwsze wyjazd Perrie. Kiedy ją odprowadzałem, z jednej strony poczułem ulgę, lecz z drugiej było mi ciężko, gdyż jedna część mnie zaczynała już za nią tęsknić. Zdawałem sobie jednak sprawę, że za niecałe dwa tygodnie wrócimy do Londynu i znów się zobaczymy. Ona zawsze będzie dla mnie kimś ważnym, ale sam nie wiem czy jako dziewczyna, czy przyjaciółka.

          Drugą sprawą była kłótnia z Rosalie. Nie wiedziałem co we mnie wstąpiło. Czemu skierowałem w jej stronę tyle raniących ją słów? Nigdy nie chciałem jej zranić, chociaż mimo tego, nie raz to zrobiłem. Ona była dla mnie naprawdę ważna. Była moją pierwszą miłością. Kimś kto sprawiał, że na mojej twarzy cały czas gościł uśmiech. Kimś, kogo pokochałem naprawdę mocno. Kimś, kogo straciłem przez własną głupotę.

          Sięgając po leżącą obok mnie paczkę wyciągnąłem z niej ostatniego papierosa i zapalając go, włożyłem go do ust. Głęboko zaciągnąłem się dymem, następnie wypuszczając go przez usta. Wolną ręką wyciągnąłem swój telefon z przedniej kieszeni moich jeansów. W spisie kontaktów wyszukałem numeru Rosalie. Biorąc głęboki wdech, nacisnąłem na zieloną słuchawkę i przykładając urządzenie do ucha, miałem nadzieję, że w końcu usłyszę jej głos.

          Każdy kolejny sygnał, przyprawiał mnie o szybsze bicie serca i jeszcze większe nerwy. Już od wczoraj próbowałem się z nią skontaktować. Poza wieloma nieodebranymi połączeniami, wysłałem jej milion wiadomości i ponagrywałem się na skrzynkę. Martwiłem się, czy nic się jej nie stało. Modliłem się w duchu, aby odebrała, lub sama zadzwoniła, czy napisała jakiegoś smsa.

          Ostatni raz spoglądając na gwieździste niebo, zgasiłem papierosa i rzucając go na chodnik, przygniotłem go podeszwą. Wstając z ławki, ruszyłem w stronę mojego domu. Maszerując osiedlem, na którym mieszkali miliarderzy, cały czas myślałem o Rosalie. Tak bardzo chciałem ją teraz przytulić, przeprosić za to co miało miejsce przed jej wyjazdem, a także powiedzieć, że nadal ją kocham. Wiedziałem jednak, że już niedługo będę musiał wybrać pomiędzy nią a Perrie. Nie mogłem ich obu ranić. One na to nie zasługiwały.

*Oczami Harrego

          Szedłem nie zbyt znaną mi ulicą Los Angeles. Po jezdni jeździło wiele różnych samochodów, a chodniki pękały od tłumów ludzi, spieszących się albo do pracy, albo wybierających się na zakupy. Mijając się z różnymi przechodniami, modliłem się w duchu, żeby nikt mnie nie rozpoznał. Nie chodziło o to, że nie chciałem rozdać autografów i porobić sobie z nimi zdjęć. Po prostu byłem już spóźniony.

          Po kilku minutach spaceru, doszedłem pod jedną z kawiarni, znajdującej się na rogu, gdzie byłem umówiony na spotkanie. Powoli ściągając z głowy kaptur, przeczesałem ręką moje włosy, następnie zdjąłem okulary przeciwsłoneczne i schowałem je do kieszeni bluzy. Popychając lekko szklane drzwi, wszedłem do środka.

          Było to niewielkie pomieszczenie z podłogą wyłożoną ciemnymi, drewnianymi panelami oraz ścianami pomalowanymi na ciemny odcień seledynu. Przybite do nich czarnobiałe fotografie, przedstawiały różne dzielnice Nowego Jorku. Przy jednej ze ścian, po lewej stronie od wejścia, mieścił się niewielki barek, przy którym krzątały się dwie kelnerki. Przy oknach znajdujących się po przeciwnej stronie, porozstawiane były miejsca siedzące z czarnymi, obitymi skórą fotelami i drewnianymi stolikami. Na blatach stały szklane flakony z pomarańczowymi kwiatami oraz serwetkami.

          Stojąc przy drzwiach, rozglądnąłem się po pomieszczeniu. Na samym końcu, przy ostatnim stole siedział pewien mężczyzna. Miał krótkie czarne włosy i niewielkie brązowe oczy, które utkwił w wyświetlaczu swojego telefonu. Jego dość puchną twarz, zdobił kilkudniowy zarost. Ubrany był w łososiową koszulę zapiętą do ostatniego guzika i tradycyjne jeansy.

          Wolnym krokiem podszedłem w jego stronę. Kiedy stałem już nad stolikiem, bez słowa zająłem miejsce naprzeciwko mojego i chłopaków menagera. Rozsiadając się w czarnym, skórkowym fotelu, założyłem nogę na nogę i krzyżując ręce na klatce piersiowej, spojrzałem na Paula Higginsa. Kiedy mnie zauważył, również popatrzył na mnie. Przez długą chwilę, żadne z nas się nie odzywało. W pewnym momencie mężczyzna sięgnął po leżącą ma blacie świeżą kawę i upijając łyk, odłożył ją na jej wcześniejsze miejsce.

- Napijesz się czegoś? – zaproponował mi. Pokręciłem jedynie głową i posłałem mu pytające spojrzenie. Byłem ciekawy, co było powodem spotkania tylko naszej dwójki. Paul biorąc leżącą obok niego gazetę, powoli podsunął mi ją pod nos.

Harry Styles i jego nowa dziewczyna!

Harry Styles znany jest z licznych romansów z pięknymi, sławnymi, bogatymi i wpływowymi dziewczynami, które po pewnym ostępie czasowym, zostawia by móc wdać się w kolejny romans. Ale czy tak samo będzie i tym razem? Czy jego tajemnicza blond dziewczyna, jest dla Stylesa tą jedyną? Niejednokrotnie widziany był w jej towarzystwie. Za każdym razem para nie szczędziła sobie czułych słówek, gorących całusów i objęć! A co na to wszystko fani? Jak wszyscy wiemy, każdy krok idoli, wiąże się z poparciem, jak i sprzeciwem. Większość fanek piszących na portalach społecznościowych jest załamanych, że ich idol znalazł sobie dziewczynę. Czyżby przez tajemniczą blond piękność, która podbiła serce Harrego, One Direction miało stracić spore grono fanów?

          Odłożyłem gazetę na ciemny, drewniany blat i spojrzałem na Paula. Marszcząc brwi, przeczesałem swoje włosy i zacząłem bawić się dłońmi. Nie wiedziałem, do czego zmierzał, jednak bałem się tego, co za chwilę mogłem usłyszeć. Miałem do tego wszystkiego złe przeczucia.

- Co w związku z tym? – zapytałem, po chwili. Milczenie z jego strony powoli zaczynało mnie denerwować.

- Nie sądzę, żeby twój związek z tą dziewczyną miał jakąkolwiek przyszłość. – powiedział i biorąc gazetę do ręki, wskazał palcem na moje zdjęcie z blondynką.

- Ma na imię Chealsy i jest niesamowita! Zmieniła mnie. Nadała mojemu życiu sensu. Pomogła zrozumieć, czym takim jest miłość. – odparłem. – Nie możesz mi zabronić się z nią spotykać. – dodałem i popatrzyłem na niego błagalnie.

- Jeśli tylko zagraża zespołowi, to owszem, mogę. – oznajmił. – Poza tym, ten związek jest bez przyszłości, w końcu mieszkacie na dwóch różnych kontynentach. Musisz z tym skończyć, w imię zespołu. Najlepiej teraz. – dodał i wyciągając swój czarny, skórzany portfel, wyjął dwudziesto dolarówkę i kładąc ją na stole, wstał z miejsca i rzucając mi ostatnie spojrzenie, wyszedł z kawiarni.

***

Cześć :* Przepraszam! Przepraszam! Przepraszam! Przepraszam, że rozdział jest krótszy niż zwykle. Wiem, możecie mnie za to udusić i powiesić na wysokim, grubym drzewie. Wysokim, żebym nie mogła zejść, a grubym, żeby się nie załamało pod moim ciężarem. Prawdę powiedziawszy miałam to powiedzieć w epilogu, ale zniszczyłam to opowiadanie. Jestem typem, który wybierze najgorszą opcję z możliwych. Tak właśnie zrobiłam, wzięłam najgorsze z moich pomysłów. Nie wiem czy po tym wszystkim będziecie chciały dalej czytać moje opowiadania, o ile takie będą, ale mam nadzieję, że część z Was da mi szansę. Myślicie, że Harry zerwie z Chealsy? W ogóle lubicie ich jako parę? Wybaczcie też, za te wszystkie pytania, ale po prostu jestem ciekawa. Jak zwykle dziękuję za każdy komentarz pod ostatnim rozdziałem. Chciałabym też przeprosić za wszystkie błędy. W sumie powinnam tak pod każdym rozdziałem, ale nie zawsze pamiętam. Obiecuję, że Wasze blogi nadrobię do jutrzejszego wieczoru. Do następnego ;*