Rozdział 14

*Oczami Chealsy

          Miniony tydzień był najgorszym w całym moim życiu. Przepełniony był znudzeniem i strachem o jutro. Jednak za chwilę miało się to w końcu skończyć. Już niedaleko. Jeszcze tylko parę kroków. Powtarzałam sobie w myślach, zmierzając w stronę wyjścia ze szpitala. Chociaż oficjalnie lekarze wypisali mnie, bałam się, że za chwilę okaże się to pomyłką i jedna z pielęgniarek biegnąc w moją stronę, zatrzyma mnie i oznajmi, że muszę tam wrócić.

          Stojąc na zewnątrz, odetchnęłam głośno z ulgą. Już tutaj nie wrócę. Nie ma mowy. Poczułam umięśnioną rękę na swoich ramionach. Spojrzałam w stronę Harrego. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech.

- Jak się czujesz Chealsy? – spytał z lekkim rozbawieniem. Doskonale znał moją odpowiedź. W końcu to on był moim najczęstszym gościem. Osobą, której przez ostatni tydzień zwierzałam się ze wszystkiego. Tego co mi się nie podobało lub przeciwnie.

- Świetnie! – krzyknęłam radośnie. – Cieszę się, że w końcu opuściłam mury tego miejsca. – dodałam po chwili, spoglądając na szpital.

- Czyżby było aż tak źle? – zadał kolejne pytanie, na które tym razem nie odpowiedziałam. Obdarowałam chłopaka jedynie srogim spojrzeniem i ruszyłam w stronę parkingu.

- Możemy już jechać? - odwróciłam się do chłopaka przodem. Szatyn jedynie skinął głową.

          Opierając głowę o szybę, wsłuchiwałam się w słowa piosenki, lecącej w radiu. Znam skądś te głosy. Stwierdziłam i wysilając swoje szare komórki, za wszelką ceną starałam się przypomnieć skąd.

- Widzę, że ktoś tu jest sam swoim fanem. – skomentowałam, kiedy chłopak zaczął pogłaśniać melodię. Zaśmiałam się lekko pod nosem.

- W cale nie. Robię to tylko i wyłącznie dla ciebie. – odparł i spojrzał na mnie swoimi zielonymi tęczówkami, w których za każdym razem tonęłam.

- Pomyliłeś mnie z Jessicą. – oznajmiłam. – Osobiście słyszałam tylko jedną waszą piosenkę. – dodałam. – Tak w ogóle gdzie my jedziemy? – spytałam po chwili, widząc, że chłopak skręca w złym kierunku. – Myślałam, że udamy się prosto do domu.

- Pomyślałem, że miło będzie spędzić razem czas. Dom może poczekać. – powiedział i uśmiechnął się tajemniczo.

          Patrzyłam na postać chłopaka, idącego parę kroków przede mną. Machając rękoma na odwrót do stawianych kroków, rozglądał się na boki. W pewnym momencie zatrzymał się. Zrobiłam to samo. Powoli na ile mógł, odwrócił głowę do tyłu. Spojrzał w moją stronę.

- Chodź tutaj. – nalegał. – Proszę. – dodał po chwili, uśmiechając się jak małe dziecko, kiedy czegoś potrzebuje.

- Nie, bo ty coś kombinujesz. – odparłam i wytknęłam mu język.

- Nic nie kombinuję! – oznajmił, jednocześnie tupiąc nogą.

- Haroldzie Edwardzie Stylesie zachowujesz się jak małe dziecko. – powiedziałam. Chłopak udał obrażonego i odwracając się, ruszył do przodu. Przewracając teatralnie oczyma, przyśpieszyłam kroku.

          Usłyszałam piski i głośne wołania. Chwilę później obok Harrego zebrał się tłum młodych dziewczyn. Opierając się o szarawy budynek, spoglądałam w stronę zbiorowiska. Chłopak nie odmówił żadnego wspólnego zdjęcia, czy obdarowania autografem. Widać było, że fani byli częścią jego życia, sprawiającą mu sporo radości.

          Machając im na pożegnanie, ruszyliśmy w kierunku, którego w przeciwieństwie do Harrego, nie znałam. Musiałam całkowicie mu zaufać. W końcu próby dowiedzenia się, dokąd zmierzamy, nie powiodły się.

- Lubię kiedy się tak uśmiechasz. – z rozmyśleń wyrwał mnie głos szatyna. Popatrzyłam na niego zdezorientowana. – Szczerze, a nie sztucznie. – dodał.

- Pomyślałam o tobie i twoich fanach. Wasza więź jest taka prawdziwa. Nie robisz tego na pokaz jak niektóre osoby. Ty to po prostu kochasz. Kochasz tak mocno jak swoich fanów. – odpowiedziałam. Spojrzałam na chłopaka, patrzącego na mnie z zaciekawieniem.

- Już myślałem, że powiesz coś o mojej zniewalającej urodzie a tu takie zaskoczenie. Jednak nie mniej miłe. – oznajmił chłopak, po czym dźwięcznie się zaśmiał. – Ale to prawda. Te dziewczyny, zarówno dla mnie jak i chłopaków, znaczę naprawdę bardzo dużo. Bez nich nie zaszlibyśmy tak daleko. Nie moglibyśmy robić tego, co naprawdę kochamy. To one są głównym filarem podtrzymującym One Direction. Są częścią naszego życia, naszą rodziną.

- To co powiedziałeś było piękne. – odparłam. Czułam jak do moich oczu, cisnął się łzy. Jednak nie chciałam pozwolić im wypłynąć. Nagle Harry objął mnie ramieniem, przyciągając do siebie.

- Przy mnie nie musisz udawać. – wyszeptał do mojego ucha, odgarniając zasłaniające je włosy. – Wrażliwość to dobra cecha. – dodał.

          Zatrzymaliśmy się pod jedną z kawiarenek. Harry podchodząc do wejścia, otworzył drzwi i przytrzymując je, przepuścił mnie w progu. Następnie sam wszedł. Siadając w rogu sali, dokładni rozglądnęłam się po pomieszczeniu.

          Było to niewielkie pomieszczenie z małą ilością klientów. Podłoga wykonana była z ciemnego drewna i ścianą z motywem pomarańczowych cegieł. Na drugim końcu znajdował się mały barek, przy którym krzątały się dwie młode dziewczyny, zapewne dorabiające na studia. Czarne fotele obite były skórą, a na stojących przed nimi drewnianych stołach, znajdowały się flakony z jedną, czerwoną różą. Okna przysłaniały zsunięte do połowy brązowe rolety.

          Przeglądając karty menu, które przed momentem przyniosła nam rudowłosa kelnerka, poszukiwaliśmy czegoś do zjedzenia, jednocześnie spoglądając na siebie i wygłupiając się.

- Tylko nic nie wspominaj Niallerowi, że byliśmy w kawiarni. Był by na mnie obrażony, że go z nami nie zabrałem. – oznajmił Harry, kiedy rozkoszowaliśmy się pysznym, czekoladowym ciastem. – Nie chcę się niepotrzebnie kłócić. – dodał i puścił mi oczko.

          Wychodząc na świeże powietrze, spojrzałam na chłopaka. On jedynie uśmiechnął się do mnie i znów zaczął iść przed siebie. Zastanawiałam się, czy to już koniec atrakcji i będziemy mogli wrócić do domu.

- Harry? – zwróciłam się do szatyna. – Jedziemy już do domu?

- Jeszcze nie. – odparł. – Musimy iść jeszcze w jedno miejsce. – dodał.

- Ja nie mam tak dobrej kondycji jak ty! – krzyknęłam, kiedy chłopak oddalił się, robiąc dość dużą odległość między nami.

- Najwyższy czas nad tym popracować! – okrzyknął mi i odwracając się do mnie przodem, pokazał mi język. Gestem ręki nakazał abym do niego podeszła. Wolnym krokiem udałam się w jego stronę.

- Najwidoczniej czas nad tym popracować. – wydrzeźniłam chłopka, wymijając go.

          Stojąc przy kasie do wesołego miasteczka, popatrzyłam na chłopaka pytająco.

- Marudziłaś mi, że zanudziłaś się w szpitalu prawie na śmierć, więc pomyślałem, że jak wyjdziesz wybawisz się za całe siedem dni. – oznajmił entuzjastycznie.

- To miłe z twojej strony. – odpowiedziałam, przytulając się do chłopaka. – Dziękuję. – dodałam po chwili.

          Kilka minut później, siedzieliśmy w małych samochodzikach, cały czas się o siebie zderzając.

- Nie umiesz jeździć. – skomentowałam.

- O to właśnie tutaj chodzi. – powiedział z uśmiechem. Na jego twarzy pojawiły się dołeczki, które dodawały mu dziecięcego uroku, przez co wyglądał na młodszego.

          W drodze powrotnej opowiadaliśmy sobie wzajemnie, śmieszne zdarzenia, które miały miejsce w naszym życiu. Rozmawialiśmy również o pasjach i zainteresowaniach oraz rzeczach, dzięki którym mogliśmy cię jeszcze lepiej poznać.

          Słysząc głośny huk z mojej prawej strony, zatrzymałam się i rozglądnęłam się w obie strony, a następnie spojrzałam na ziemię.

- Nic ci nie jest? – spytałam Harrego, ledwo co powstrzymując śmiech. – Coś ty w ogóle zrobił? – zadałam kolejne pytanie, jednocześnie wyciągając rękę ku chłopakowi. Kędzierzawy patrząc się na mnie krzywo, chwycił ją a następnie pociągnął mnie z całej siły, tak, że wylądowałam na nim.

- I kto się śmieje ostatni? – spytał zabawnie poruszając brwiami i śmiejąc się jak wariat.

          W pewnym momencie śmiech ucichł. Jego twarz znajdowała się blisko mojej. Za blisko. Wpatrywaliśmy sobie prosto w oczy. Harry powoli zaczął zbliżać się swoimi ustami do moich. Cały czas czułam jego ciepły oddech, a także dotyk dłoni, który sprawiał, że przeszywał mnie dreszcz.

- Nie mogę. – wyszeptał. – Nie mogę. – powtórzył już głośniej. Powoli odsuwając mnie od siebie, wstał z zimnej ziemi. – Przepraszam. – dodał i ruszył w kierunku samochodu, który zaparkowany był na parkingu znajdującym się tuż obok miejsca, w którym się znajdowaliśmy.

          Jedna chwila mogła zmienić wszystko. Na lepsze, a może na gorsze. Prawdę powiedziawszy chciałam tego. Pragnęłam aby mnie pocałował. Marzyłam o tym, aby poczuć jego wargi na swoich. Śniłam o tym, abyśmy się stali kimś więcej niż zwykłymi znajomymi, czy przyjaciółmi. Prawdę powiedziawszy nadal nie mogłam wywnioskować, kim dla siebie byliśmy.

          Moment, w którym na chwilę utkwiliśmy i sytuacja w jakiej się znaleźliśmy, a raczej jej finał potrafił zepsuć wszystko. Atmosfera panująca między nami, stała się niezręczna. Żadne z nad nie odezwało się do siebie słowem. Dzień, który mogłam uznać za jeden z lepszych w moim życiu, gdyż spędziłam go z nim, uświadomił mi parę spraw. To co ja czuję do niego i to, co on do mnie. Zakochanie, a koleżeństwo to dwa różne światy.

          Poczekałam aż Harry zaparkuje samochód. Kiedy już to zrobił, wzięłam kilka głębokich wdechów.

- Dziękuję za dzisiaj. – powiedziałam, nie patrząc w stronę szatyna. Następnie jak najszybciej umiałam opuściłam samochód i zatrzaskując za sobą drzwi, udałam się w stronę mojego i dziewczyn domu.

          Stojąc pod mahoniowymi drzwiami, ostatni raz spojrzałam na Harrego. W dalszym ciągu siedział w samochodzie ze skupioną miną. Powoli odwracając się, nacisnęłam mosiężną klamkę i uchylając drzwi, weszłam do środka.

          W pomieszczeniu panowała cisza. Wydało mi się to dziwne, skoro drzwi było otwarte. Może dziewczyny poszły do chłopaków? Pomyślałam. Wolnym krokiem udałam się w stronę salonu.

- Niespodzianka! – krzyknęli wszyscy, kiedy przekroczyłam próg pomieszczenia. Czyli po to była ta cała szopka z nadrobieniem całego tygodnia w jeden dzień.

- Cieszymy się, że już do nas wróciłaś! – krzyknęła mi do ucha Scarlett, przez co lekko się skrzywiłam. Dziewczyna jak najmocniej umiała, przytuliła mnie do siebie. Kiedy uwolniłam się spod jej ucisku, rozglądnęłam się po dziewczynach i chłopakach.

- Dziękuję, że coś takiego zorganizowaliście dla mnie, ale naprawdę nie trzeba było. – odparłam i obdarzyłam ich wszystkich szczerym uśmiechem.

- Sprawiliśmy ci tym radość? – spytał Zayn, a ja przytaknęłam. – To znaczy, że trzeba było. – dodał i puścił mi oczko.

*Oczami Harrego

          Z każdą kolejną minutą zabawa rozkręcała się w najlepsze. Pomieszczenie wypełniała głośna muzyka, a nas rozluźniał alkohol. Spoglądałem na każdego z osobna. Zaczynając od Nialla i Jess, którzy wymieniali się słodkimi uśmieszkami. Coś się szykuje. Stwierdziłem i lekko zaśmiałem się pod nosem. Rosalie i Zayna, którzy od kilku dni trzymali się od siebie z daleka. Ta dwójka już od samego początku była dla mnie zagadką, w końcu nie zdołałem dowiedzieć się skąd oni się znali. Liama, który rozmawiał ze Scarlett i Chealsy, oraz pijanego Louisa próbującego każdego rozśmieszyć.

          Patrzyłem na Chealsy. Była piękna. Aż za bardzo. Jej duże niebieskie oczy, które wręcz hipnotyzowały. Pełne usta kuszące za każdym razem do pocałunku, od których ledwo się powstrzymywałem. Podobnie też było ze słowami. Już dawno mogłem jej powiedzieć, że coś do niej czuję. Jednak była, jest i będzie prosta przyczyna dla, której nie mogę tego zrobić.

          Wyszedłem na zewnątrz, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Idąc kamienną dróżką znajdującą się z przodu domu dziewczyn, spotkałem na niej Zayna. W pobliżu chłopaka czuć było zapach papierosów. Podszedłem bliżej.

- Co tam stary? Jak się bawisz? – spytałem, kładąc mu dłoń na ramieniu. Mulat odwrócił się w moją stronę. W jego czekoladowych oczach widać było ból. – Co się stało? – zadałem kolejne pytanie. – Rosalie? – dodałem, nie czekając na jego reakcję.

- Nie umiem się z nią dogadać. Kiedy jest dobrze, zawsze ktoś musi to zepsuć. – powiedział, nie patrząc przed siebie. – Zawsze muszę ją skrzywdzić. – dodał znacznie ciszej, po czym spuścił wzrok.

- Mam tak z Chealsy. - oznajmiłem. – Ona jest inna niż wszystkie dziewczyny, z którymi się umawiałem. Zależy mi na niej, jednak specjalnie ją od siebie odpycham by jej nie zranić.

- Jako twój przyjaciel dam ci radę. Musisz coś z tym zrobić bo w przeciwnym razie stracisz ją na dobre, tak jak ja kiedyś kogoś bardzo mi drogiego. – spojrzałem na niego pytająco. – Opowiem ci kiedy indziej. Teraz idź i działaj. – dotykając mojego ramienia, uśmiechnął się do mnie zachęcająco. Następnie kierując się w stronę domu, zostawił mnie samego.

          Rozglądnąłem się po salonie. Nie zobaczyłem jej. Powoli podszedłem w stronę Scarlett.

- Wiesz może, gdzie jest Chealsy? Muszę jej coś powiedzieć. – oznajmiłem.

- Powiedziała, że źle się czuje i poszła do swojego pokoju. – odpowiedziała szatynka i uśmiechnęła się do mnie. Podziękowałem jej i prędko opuściłem pomieszczenie.

          Wbiegając bo krętych, białych schodach, znalazłem się na piętrze. Moje serce zaczęło szybciej bić. Z każdym kolejnym krokiem w mojej głowie pojawiały się czarne scenariusze. Kiedy stanąłem pod drzwiami i wyciągnąłem w ich kierunku trzęsącą się rękę, przeszedł mnie dreszcz. Przymykając na chwilę powieki, zacząłem myśleć pozytywnie. Przełknąłem głośno ślinkę i pukając w drewniane drzwi, uchyliłem je i przeszedłem przez próg.

          Zobaczyłem tam ją. Siedziała na łóżku. Pogrążona była we własnych myślach. Nagle jej głowa zwróciła się ku mnie.

- Harry co tutaj robisz? – spytała nie kryjąc zdziwienia.

- Chaelsy muszę Ci coś powiedzieć. – oznajmiłem. Powoli podchodząc w jej stronę, usiadłem obok. – Już od dawna chciałem ci to powiedzieć, ale jednak powstrzymywałem się. Nie jestem dobrą osobą, zresztą możesz o to zapytać Jess, w końcu jest naszą fanką i wie, co piszą na mój temat. Ranię dziewczyny, ale może dlatego, że na żadnej mi aż tak bardzo nie zależało. Jednak ty wniosłaś w moje życie coś innego. Coś dzięki czemu zmieniłem się. – powiedziałem. – Robiłem jednak wszystko by ci tego nie powiedzieć, by cię nie pocałować, bo nie chciałem cię skrzywdzić. Za bardzo mi na tobie zależy. Znając życie nie było by mnie teraz tutaj, gdyby nie rada jednego z moich przyjaciół. Wizja starty ciebie była zbyt straszna. Kocham cię Chealsy. – dodałem i chwytając jej twarz w obie dłonie, przywarłem swoimi ustami do jej ust. Blondynka odwzajemniła pocałunek.

- Ja ciebie też. – powiedziała i uśmiechając się do mnie, wtuliła się w mój tors.

          Po całym domu rozniósł się dźwięk dzwonka, który poprzedzał głośne pukanie. Pośpiesznie wychodząc z pokoju Chealsy, udałem się w stronę schodów, po których szybko zbiegłem. W progu prowadzącym do salonu stał Liam, który najwyraźniej zamierzał otworzyć. Uśmiechnąłem się do niego lekko. Powoli dotykając mosiężnej klamki, nacisnąłem na nią i uchyliłem drzwi.

- Cześć Harry. Zastałam może Zayna? – do moich uszu dotarł dobrze znany mi głos. Spojrzałem na Perrie. Była zdenerwowana, jednak nie wiedziałem czemu. Połykając głośno ślinę, wpuściłem ją do domu.  

***

Witajcie! Kolejny rozdział za nami. Nie wiem, czy Wam się spodoba, jednak ja nie zaliczę go do udanych. Coś mi w nim nie pasuje. Po prostu nie spełnił tego, czego od niego oczekiwałam. Mam jedynie nadzieję, że kolejne będą lepsze. Będą przesiąknięte akcją, uczuciami pozytywnymi lub też nie. Pamiętacie jak mówiłam, że zakończę pisanie tego bloga w sierpniu? Być może stanie się to o wiele później. Prawdopodobnie nie wzięłam wszystkiego co planuję pod uwagę i być może przeciągnie się to w czasie, czyli będziecie musiały się ze mną pomęczyć. Najlepsze zostawiłam na koniec. Serdecznie Wam dziękuję za wszystkie komentarze. Każdy, nawet najkrótszy motywuje mnie do napisania kolejnego rozdziału i planowania przyszłych blogów. Sądzę, że wiele z Was mnie rozumie. Jesteście najwspanialszymi czytelniczkami na świecie! :*